زنان برای سفرهای فضایی کارآمدتر هستند؟ - وبلاگ وردپرس

به گزارش وبلاگ وردپرس، مطالعه ای که نشان می دهد فضانوردان زن برای ماموریت های اکتشافی کارآمدتر هستند، ماموریت های فضایی کاملا زنانه را پیشنهاد می نماید.

به گزارش ایسنا، همانطور که انسان ها به فکر زندگی در سایر سیارات هستند، دو انتخاب پیش روی آن ها است. یکی سفر به یک منظومه شمسی دیگر که با فناوری های کنونی ده ها هزار سال طول می کشد و به حدود 2000 نسل احتیاج دارد تا در فضای کم یک فضاپیما زندگی نمایند و در عین حال به یک طرح کنترل جمعیت سختگیرانه پایبند باشند و گزینه دیگر سیاره مریخ است.

مریخ چندین مزیت دارد که فاصله ی نزدیک یکی آن ها است که احتیاج به بیرون راندن افراد از قفل هوا را زمانی که ظرفیت فضاپیما پر شده است از بین می برد. بعلاوه به یک تیم پیشرفته اجازه می دهد تا زیرساخت های اساسی را راه اندازی نمایند و کارآمدترین باشند. این تیم همه باید زن باشد.

محققان تیم پزشکی فضایی، آژانس فضایی اروپا در آلمان مطالعه ای را انجام داده اند که در مجله Scientific Reports منتشر شده و نشان می دهد فضانوردان زن احتیاج به آب کمتری برای هیدراته شدن دارند، و بعلاوه کل مقدار مصرف انرژی، مصرف اکسیژن، فراوری دی اکسید کربن و گرمای متابولیک آن ها در طول ماموریت های اکتشافی فضایی در مقایسه با همتایان مردشان کمتر است.

در این مطالعه، محققان از رویکردی برای تخمین تاثیر مقدار بدن بر منابع مورد احتیاج برای حمایت از حیات استفاده کردند که برای فضانوردان مرد پیشرفته بود. در همه پارامترها، مصرف انرژی زنان کمتر از فضانوردان مرد تخمین زده شد.

با در نظر گرفتن فضا، انرژی، وزن و سیستم های پشتیبانی از حیات محدود که در یک فضاپیما در یک ماموریت طولانی قرار دارند، این مطالعه نشان می دهد که زنان کارآمدترین نوع بدن را برای اکتشاف فضایی دارند.

به گفته ناسا، هزینه حمل محموله به ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) به ازای هر کیلوگرم 93 هزار و 400 دلار است. این مطالعه نشان داد که در یک ماموریت 1080 روزه، یک گروه چهار نفره تماما زن به 1695 کیلوگرم غذای کمتری احتیاج دارند. با یک حساب ساده، این ماموریت می تواند بیش از 158 میلیون دلار صرفه جویی کند و 2.3 مترمکعب فضا نیز که مربوط به بسته بندی مواد غذایی است آزاد گردد که معادل تقریبا 4 درصد از حجم قابل سکونت در یک ماژول هالو (HALO) در مدار پیشنهادی ناسا برای ایستگاه فضایی ماه است. هر دو عامل از نظر عملیاتی بسیار مهم خواهند بود، اما موارد بیشتری نیز وجود دارد.

در مقایسه با مطالعه قبلی روی فضانوردان مرد فرضی، تاثیر مقدار بدن بر مصرف انرژی کل در زنان به طور قابل توجهی کمتر بود. این منجر به کاهش استفاده از اکسیژن، فراوری دی اکسید کربن، گرمای متابولیک و مصرف آب می گردد.

وقتی فضانوردان در معرض ریزگرانش طولانی فضا قرار می گیرند، اتفاقات بدی برای بدن آن ها رخ می دهد. تغییرات فیزیولوژیکی باعث آتروفی عضلانی، از دست رفتن استخوان و کاهش ظرفیت هوازی و حسی حرکتی می گردد که به طور بالقوه بر سلامت و توانایی خدمه برای انجام وظایف ماموریت تأثیر می گذارد.

ورزش در فضا ورزش متقابل نامیده می گردد زیرا برای مقابله با اثرات فیزیولوژیکی بی وزنی طراحی شده است. در طول این تمرینات که شامل دو تمرین هوازی 30 دقیقه ای، شش روز در هفته است، مقدار مصرف اکسیژن و فراوری دی اکسید کربن و گرمای متابولیک در فضانوردان افزایش یافته و احتیاج به آب بیشترمی گردد.

در حالی که مقدار بدن به تنهایی با معیارهای مصرف انرژی مرتبط است، مأموریت هایی که احتیاج به تمرین متقابل دارند این اختلاف را افزایش می دهند زیرا بدن های بزرگتر انرژی بیشتری مصرف می نمایند، به اکسیژن بیشتری احتیاج دارند، دی اکسید کربن و گرمای بیشتری فراوری می نمایند. علاوه بر این، این مطالعه نشان داد که زنان 29 درصد آب کمتری به وسیله تعریق در طول یک جلسه تمرین هوازی متقابل از دست داده اند و بنابراین برای آب رسانی مجدد به آب کمتری احتیاج داشتند.

تفاوت های نظری بین فضانوردان زن و مرد ناشی از احتیاج کمتر به اکسیژن برای استراحت و ورزش در فضانوردان زن است که سبک تر از فضانوردان مرد در قدهای مشابه هستند و حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max) نسبی کمتری دارند. اکسیژن مصرفی به حداکثر مقدار اکسیژنی گفته می گردد که قلب، ریه ها و ماهیچه ها می توانند به طور موثر در طول تمرین ورزشی استفاده نمایندو

فارغ از مصرف منابع، مزایای دیگری نیز وجود دارد به ویژه زمانی که فضانوردان متعددی در یک فضای محدود کار می نمایند. اتفاقی که اغلب در ایستگاه فضایی بین المللی رخ می دهد. در ایستگاه فضایی بین المللی، فضانوردان فضای کافی برای ایستادن دارند و در صورت لزوم شانه به شانه یا پشت به پشت کار می نمایند. فضاهای پیشنهادی ناسا برای ایستگاه فضایی دروازه ماه تنگ تر است و محیط ارگونومیک کمتری دارد. چنین فضاهایی برای فضانوردانی با ابعاد بدنی کوچک تر مناسب تر است.

داده های این مطالعه نشان می دهد که ممکن است چندین مزیت عملیاتی برای انجام ماموریت های تماما زنانه وجود داشته باشد که مهم ترین پیشرفت مربوط به زنان کوتاه قد است.