زمانش نیست به کرونا بپردازیم - وبلاگ وردپرس

به گزارش وبلاگ وردپرس، محمد قاسم زاده با بیان این که الان زمانش نیست به کرونا بپردازیم، می گوید: باید ابعاد مختلف این بحران تعیین گردد و با تأمل به سمت آن رفت وگرنه نتیجه اش می گردد یک کتاب بازاری.

این نویسنده در گفت وگو با وبلاگ وردپرس درباره مواجهه ادبیات با بحران هایی از جمله جنگ، بلایای طبیعی و بیماری های همه گیر از جمله کرونا اظهار کرد: ادبیات در مواجهه با بحران به وجود می آید. شهر یا کشوری را تصور کنید که هیچ گونه بحران و معضلی نداشته باشد، ادبیات در آن جا به چه صورتی خواهد بود؟ اصولاً چنین کشور و شهری وجود ندارد و آدم نمی تواند تصور کند ادبیات در آن جا به چه صورتی است. اگر آثار برجسته و شاهکارهای ادبیات جهان را در نظر بگیرید، جنگ از بحران هایی است که بیش از سایر بحران ها در طول تاریخ، خود را نشان داده است. کمتر نسلی را در جهان می توانید سراغ بگیرید که تجربه جنگ نداشته باشد. ممکن است تجربه بیماری ها یا طوفان ها را نداشته باشند اما تجربه جنگ را دارند بخصوص در منطقه ای که ما در آن زندگی می کنیم.

او در ادامه گفت: بعضی از شاهکارهای ادبیات جهان موضوع شان جنگ و برخورد با این بحران است؛ نمونه برجسته آن جنگ و صلح تولستوی، صومعه پارم استاندال، وداع با اسلحه همینگوی و سرنوشت بشر آندره مالرو است. بی شمار کتاب های دیگری هستند که در مواجهه با جنگ به وجود آمده اند.

قاسم زاده با بیان این که بحران ها همواره دستمایه نویسندگان هستند، توضیح داد: گاه این بحران ها جنگ است، گاه بیماری همه گیر است و گاه معضلات روحی یک فرد است که از نوع زندگی به وجود آمده است، نمونه اش در جست وجوی زمان از دست رفته مارسل پروست است. زندگی بحران ها را گاه عمومی می نماید و گاه شخصی. قاعدتا بحران ها را نویسندگان عظیم به صورتی مطرح می نمایند که خواننده زوایای پنهان زندگی را در این ها ببیند، چیزهایی که در نگاه اول برای عده زیادی از مردم قابل درک نیستند.

او اضافه نمود: معروف ترین کتابی که خوانندگان ایرانی درباره بیماری های همه گیر سراغ دارند، طاعون آلبر کامو است؛ زمانی که این کتاب را به دقت بخوانید، گره افراد با این ماجرا را متوجه می شوید. کشیشی که تصور می نماید مردم گناه نموده اند و حالا تاوان گناه خود را باید بدهند، دکتر او را دعوت می نماید در جریان مبارزه با طاعون دخیل باشد و زمانی که مرگ کودکی را در اثر طاعون می بیند، تمام اعتقادات گذشته اش از بین می رود. کودک 10 ساله چه گناهی نموده که تاوانش طاعون است؟ کوشنده مبارزه با طاعون را می بینیم که می توانست از شهر برود و در جایی امن زندگی کند اما نمی رود و می ماند، متوجه می شویم دکتر در پله ای بالاتر از کشیش قرار گرفته است اما به پای آن کوشنده نمی رسد، کوشنده ای که با حرف هایش طاعون را گسترده تر از یک بیماری می بیند و به این صورت تمام مسائلی را که بشر به وجود آورده، نوعی طاعون می داند.

نویسنده چیدن باد و مردی که خواب می فروخت اظهار داشت: بیماری های همه گیر از جمله کرونا مسائل کوچکی نیستند بلکه مسائل عظیمی هستند، مسائلی نیستند که یک منطقه یا شهر یا کشور گرفتارش باشد، الان بشریت درگیر این قضیه است. من فکر می کنم در آینده کسانی به این قضایا خواهند پرداخت، الان زمانش نیست زیرا باید زمانی بر این قضایا بگذرد و ابعاد پشت پرده آن افشا گردد؛ آیا واقعا ویروس کرونا ویروسی است که از خوردن نوعی حیوان به وجود آمده یا از آزمایشگاه به بیرون رخنه نموده است؟ هیچ کدام ما نمی دانیم. باید ابعادش تعیین گردد، آمارها و گرفتاری ها تعیین شوند و با تأمل بسیار به این سمت رفت وگرنه می گردد یک کتاب بازاری راجع به آن نوشت که مدت کوتاهی هم سر زبان ها بیفتد یا نیفتد، اما زمانی که با تأمل بسیار به سمتش برویم، متوجه می شویم که چه ابعاد گسترده ای دارد.

او در ادامه متذکر شد: زمانی که تولستوی جنگ و صلح را که درباره حمله ناپلئون به روسیه بود، می نوشت، 30 سال از این واقعه گذشته بود. این حمله در سال 1812 اتفاق می افتد و تولستوی نزدیک 30 سال بعد کتاب را می نویسد، زمانی که خیلی از قضایای پشت پرده آن حمله روشن شده است و تولستوی تأملات فراوانی بر آن دارد و آغاز به جست وجو درباره چیزهایی که در جنگ رخ داده، می نماید. جنگ زمانی رخ داده که تولستوی به جهان نیامده است. پس لزوما نباید من نوعی که کرونا را درک نموده ام یا در این بحرانی دارم زندگی می کنم، درباره آن بنویسم. مهم نسل های آینده هستند که این کار را انجام دهند همان طور که ما الان داریم راجع به انقلاب مشروطه می نویسیم. انقلاب مشروطه را من ندیده ام، پدران ما هم ندیده اند، پدر من زمانی که مشروطه پیروز شد به جهان آمده است.

محمد قاسم زاده در سرانجام تاکید نمود: کرونا بحران عظیمی است و در آینده ذهن نویسندگان را به خود اختصاص خواهد داد؛ نویسندگان به این سمت خواهند رفت که درباره آن بنویسند. بحران های کوچک ذهن نویسندگان را به سمت خود می برد، چه رسد به بحرانی که چند میلیون کشته دارد و امور زندگی مردم را در جهان مختل نموده است.